Bazı zamanların zamansız anlarındayım. En kırılgan vaktinden haykırmaktayım. Beni duymanız için tüm bu çırpınışlarım. Yok oluyorum. Sanıldığı kadar güçlü değilim veyahut olan gücümü kaybetmekteyim.
Korkmuyorum. O eski

Kimsesiz gecelerin sabahlarına uyanmakla geçiyor günlerim.
Yorgun bir mektup gitmesi gereken yere kaç yıl gecikir?
100 bin yıl uzaklara gitse de bulacağım insanlar var benim.
Bunun adı kader,
Bunun adı tesadüf belki de.

Ben bu satırları haddinden fazla uzatabilirdim. Hafızamı biraz daha zorlayıp aklımdan geçen her bir anı tanesine can verip, zihnimin içinden bütün dünyaya uzanan bir köprü kurabilirdim. Neyse ki bunun için fazla düşünceli, ne istediğini

Tıkandığım oluyor bazen yazamadığım doğru kelimeleri bulmadığım hatta içimden gelenleri dahi hiç bir şekilde yazıya dökemediğim. Oysa her koşulda yazmak istediğim her an yaza bilmeliydim ben. Buydum çünkü en sevdiğim şey, kendimi bulduğum,