(Başlıksız)

Şimdi bakınca anlıyorum hayatı. Bir karmaşanın içinde koşarak yol bulmaya çalışıyoruz. Bazen düşüp canımızı acıtıyoruz. Bazen de aldırış etmeden sanki bulutlara tutanacağımızı sanıyoruz.
İnsan ne büyük yanılgı kendisine. İnanmak istediğimiz kadar kendimiz oluyor bazen bir mucizeyken, bazen de lanetlenmiş iskelet yığını olup çıkıyoruz; hayat dediğimiz yanımsamadan. Yörüngelerimizi sapıtıp başka hayatlara ya mutluluk ya da hayal kırıklığı olarak düşüyoruz.
Biz kim olduğumuzu bilmiyoruz . Kendimizi unutup yaşamaya çalışıyoruz. Yaşamak denirse ya da her neyse. Sadece başı boş… Sonra da insanları kırıp döküp kalakalıyoruz. Siz hiç dalı kırılmış çiçeğin açtığını gördünüz mü? Ben görmedim.