Veda…
Bilememek bir duyguyu
Uzak durmak hergün
Hergün hergün özlemek
Suçlandığını hissetmek
Söyleyemeden öldürdüğün sevgi!
İnsan en çok sessizliğinde konuşur!
Yokluğum büyüttü
Sarılamadık

Bir kelamınla damlayan göz
Ne ateş bırakır ne köz
Dîle bakış, ruha nakış bu söz
Bugünü başa saramam

Veziri rezil eden de söz
Ne ateş bırakır ne köz
Gözüne meyl etmez bu göz
Kirpiğini kaşıma

Çok sıkılıp her şeyden vazgeçmek istediğim zamanlar da şairin de dediği gibi ”karanlığa mum dikmek yerine kurşun atmak” gibi ahmakça düşüncelerim oldu. Denedim olmadı, gittim gittiğim yer dar geldi geri döndüm. Sustum olmadı

Göç Zamanı; renkler silinir önce ve ardından anılar yeşerir. Bir an sevinir hislerin ve ardına takılan özlemler sorgular, neden? Tutup sarılası günler aklından gönlüne iner ve sonrası sızı sızı üç kadeh şarap ve bir dilim tereyağlı