Anlatamıyorum Kendimi

Anlatamıyorum kendimi. Söylediğim her kelime fermanım, sonu gelen her cümle celladım oluyor. Darağacında sallanıyor susturulduklarım. Her yer ölüm kokuyor. Burnumun direği sızlıyor, yüreğimle birlikte. Sessizlik mi kaplıyor etrafı? Yoksa ben mi duyamıyorum içimdeki kargaşadan, bu sesleri? Susmak istemiyorum ben. Ya da susturulmaya razı gelmek. Bunların hiçbirini istemiyorum. Konuşmak istiyorum. Beni anlasınlar istiyorum. Yargılanmadan dinlenmek istiyorum. Ciddiye alınmak. Söylemek istiyorum içimde ne varsa. Bunları yapmak çok mu zor? Peki neden bir şey yapamıyorum? Neden boynumu büküp içime kusuyorum öfkemi? Bağırmak istiyorum. Peki neden bağıramıyorum? Korkuyor muyum? Sessiz kalmam bu yüzden mi? Neden korkuyorum ki ben? Kimden korkuyorum peki? Bilmiyorum. Korktuğumu söyleyip kenara çekilmek, bahanemin arkasına saklanmak doğru mu? Ah onu da bilmiyorum. Yine anlatamadım kendimi. Yine susuyorum. Susmak zorunda kalıyorum her seferinde olduğu gibi. Ne kendimi anlayabiliyorum ne de anlatabiliyorum. İşte tam da bu yüzden her zaman susturulmaya mahkum oluyorum.