Arzın Hengamından

Bâri sağsalim çıksak, şu arzın hengâmından,
Uzansa ellerimiz, arşın derinliklerine.
Ve boyansa her zerremiz, mâlikulmülkün cüz’ü zıllıne.

Belki seyrü safâ ederken, zâtı zülcemâlin vechini,
Sımsıkı sarılmışken habîbinin tenine,
Koklarken manolyaları uyansam o güne.

Kâinatın yüzünde bir zerrecik iz,
Bıraksam gönüllerde deste deste filiz,
Açılsa semâya ümitvâr eller,
Belki kurtuluruz o vakit biz.

Bâri sağsalim çıksak, şu arzın hengâmından,
Ve duyulsa tâ mâverâdan, o esrarengiz his,
Kısacık bir nazâr, kâfîdir bu gönüle,
Acep o eşsiz âna gelecekmiyiz ?

Günlerden bir gün kopup gelipte,
Mülâki olur misilsiz renge,
Ve zaman son bulur akıl kavrulur,
Hakikat ummânının cüz’ü zıllıne.

Bâri sağsâlim çıksak, şu arzın hengâmından,
Ve sevse ellerimiz lavantaları,
Kopsa bir daldan ıhlamur kokuları,
Uçsa semada, kanat çırpan beyza kuşları.

Bâri sağsâlim çıksak, şu arzın hengâmından,
Ve solup düşse, gönül ağacının son yaprağı,
Tazelense ömür duvarının sarmaşıkları,
Minel ezel ilel ebed koşsa arzın haşin tayları.

Bâri sağsâlim çıksak, şu arzın hengâmından,
Dökülse âsuman ve kopsa yıldızlar,
Ve serilse yeryüzüne burçlar,
Belki o gün anlar insan,
Birbirine karışmışken haykırışları.