Aydınlık Gece

En çok geceleri düşünüyor insan,
Gün uyumamamışken henüz, düşünmeyi bıraktıklarını.
Geceleri daha net görülüyor fotoğraflar.
Gündüzler benim için yaratılmamış sanki.
Sabah olduğunda hislerimi bir çantanın içine tıkıp, odamda bırakıp, ayrılıyorum evimden.
Gece olmasını isteme arzum onlara bir an önce kavuşmak istememin diğer adı.
Belirginleşiyor, soluk olan tüm hislerim gece olunca odamın duvarlarında.
Takip ediyorum gözlerimle tavanda beliren en güzel silüeti.
Ne kadar kaçmaya çalışsa da benim odamı benden daha iyi bilemez, nereye saklansa buluyorum onu.
Ben ezberledim uykumun gözlerime küs olduğu gecelerde bu yerin her karışını.
Yüzümde eski bir kentin yıkık dökük yolları.
Göz çukurlarımda biriktirdiğim gözyaşı.
Gözlerim sanki paslanmış bir musluk,
Durmuyor hiç yaşı.
Kavga etmeyi kendi kendime öğrendim ben,
Kimse bana böyle sert yumruklar atamadı.
Bak şimdi yine karanlıklardayım.
Ama gündüzden daha aydınlık bir odadayım.
Yüzüme alay edercesine bakıyor hatıralar,
Ben onlara derin bir aşk besliyorum oysa ki.
Beni anlamıyor insanlar.
Elim yazar benim dilim susar…