Başlıksız

İçimdeki umut filizi parlamaya devam ediyor.
Gözlerim artık görüyor gerçekleri.
Kafam, olabildiğine ayık
Ve kalbim alabildiğine yanık
Yaktım gönlümdeki bütün meşaleleri.
Bak sana;gördüğün, işte bu aydınlık.

Karanlık ormandan çıkan kız çocuğu benim.
Şahit olduğun emeklerim, hayattaki tek emelim.
Başarabileceğime eminim.

Altın tepside uzatılan manolya çiçekleri benim.
Ne oldu şaşırı verdin?
Sandın ki oturup ağlamaya meyilliyim.
Anlayın artık ben imkansızın peşindeyim!

Kafamdakiler alabildiğine derin
Büyük bir ağaç düşün köklerinde kederin
Gövdesinde uzayıp giden umut çiçeklerin
Soldurma onları, onlar senin gerçeğin
Seni gerçekleten ayağa kaldıracak ellerin..

Yazarın notu: Nasıl olmuş lütfen yorumlayın. Yorumlarınız benim için değerlidir teşekkür ederim