Ben Ölüme Koşarken

1000 defa düştüğüm yolda
Hayat 1001. ’sine çağırıyor
Öyle tutkulu, öyle acımasız
Dizlerim kan revan diyorum
Sürünerek gel diyor
Ben Ölüme koşarken.

Çiçek toplamak umuduyla koştuğum kırlarda
Dikenler çizdi coşkun ruhumu
Aradığım güneş yok burada
Parçalı bedenim gözlerim bulutlu
Ben ölüme koşarken.

Vazgeçmek ile direnmek arasındaki o çizgide
Direnen ve kaybedenler grubunda kaldım hep
Yalnızı ve yazığıyım bu dünyanın
3 kuruşa satılan hayallerin
5 günlük yasını tuttum
Ben ölüme koşarken.

Kulaç kulaç sevgi satan yüreğim
Nefret deryasında yüzmeyi öğrenmeye çalışıyor
Her şeyi iteceğim elimin tersiyle
Tebessümümün kotası doluyor
Ben ölüme koşarken.

Her şerde hayır aramaktan yoruldum
Hayırların içinde şerlere tutundum
Günlerin garazı var ömrüme
Yaşamak için çok ta bir sebep yok
Ben ölüme koşarken.

Çok gönül koydum dünyaya
Ummadığım yerden, sarsıntısız yıktı beni Bir de haber verecekti güya
İnsanlar duymadı ama arşa uzandı sesim
Ben ölüme koşarken.

Geceye kilit vurup, şafaklara çıkayım derken
Ruhuma kilit vurup geceye tutulmuşum
Okyanusun ortasında bir sandalım yanmış, tutuşmuşum
Keyif alıyor musunuz ey ömrüme kastı olanlar ?
Ben ölüme koşarken.