Beni Affet Kendim

Saat sabahın erken saatleri. Gün yeni doğuyor, dışarıdan cama vuran yağmur sesi ile açıyorum gözümü oysa ki daha yeni uyumuştum. Üstümden yorganı atıp doğruluyorum yerimden ve basıyorum soğuk zemine. İrkiliyorum önce fakat sonra alışıyorum. Kalbim her gece üşürken bu ne ki diye soruyorum kendime. Pijamalarımın üzerine bir hırka çekip, kulaklıkları mı takıp çıkıyorum dışarı. Yavaş yavaş yürümeye başlıyorum nereye ne tarafa gittiğimi bilmeden. Saatler geçiyor böylece. Yolun ortasında bir korna sesi ile çıkıyorum kafamın içinde ki düşüncelerden. Arabayı süren adam bana kızıyor ben ise özür dilemeye dahi tenezzül etmeden dönüp gidiyorum yönümün neresi olduğunu bilmeden. Oysa farkındayım adam haklı, kim durduk yere hatası olmadan bir kaza yapıp ceza almak ister ki. Sonra birden üzerime bakıyorum saçlarımdan yağmur damlaları akıyor epey ıslanmışım besbelli. Pijamalarımın üzerine çektiğim hırka dahi yapışmış bedenime. Saate bakıyorum öğlene geliyor, evden uzaklaştıkça uzaklaşmışım telefonumda rahatsız etmede kalmış annem merak eder. Ama özür dilerim anne diyorum içimden biraz daha merak edeceksin ve sanırım günün akşamına kadar. Çünkü buradan otobüse binecek ne param var yanım da ne de birine rica edecek kadar canım. Nasıl geldiğimi bilmediğim yolu kafam da annemin merakı ile geri yürüyeceğim. Sonunu bilemediğim sokakların duvarlarına çarpa çarpa. Sana bunu yaptığım için beni affet kendim.. Sen dallanıp budaklanmayı değil, bir kelebek gibi gökler de uçmayı hak ediyordun oysa beni affet..
02:02