Bir Garip Yolcu

Bir garip yolcuyum şimdi. Yer yer ruhumu gezdiriyorum. Bazen mutlu oluyor, bazen mahzun oluyor, ama mesud olamıyorum. Çünkü ruhum ait olduğu asıl mekandan çok uzakta. Bu yüzden içinde bulunduğum her an, ruhumun asıl ait olduğu yere ve ait olduğu kişiye yaklaşması için çabalıyorum. Ruhumu ait olduğu yere yakın hissettiğim anlar sanki küçük bir çocuğun anne babasının elinden tutması gibi güven ve huzur veriyor.
Ne zamanki ruhum bana emanet bırakılmış, ne zamanki ait olduğu yerden uzaklaşmış, işte o zaman yalnızların en yalnızıyım.
Hani insanlar ya en yakınlarımız, ruh eşlerimiz.. Yani öyle zannettiğimiz. Asıl yakınımız kendimiz. Kendimiz ve içimiz.
Bu yüzden dışarıda yalnız, içeride çekirdek bir aileyim.
Rabb, peygamber(sav) ve acizane bir benim.
Hani düşersin ya uçurumlardan, hani savrulursun ya zaman ve mekandan, adeta ruhun elenir ya olaylar süzgecinde… işte o zaman gözlerini kaparsın, dudaklarını yumarsın, kalbinin en derininden gelen iç sesine bakarsın. O zaman kendini anlarsın. Bu kimilerinin dillendirdiği “İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı” gibi bir şey. İnsan en sevdiği, en değer verdiği şeyi ifade ederken görüyorum, biliyorum, anlıyorum demez. Hissediyorum der. Sevgi, acı, hüzün, gözü kapayıp dili sükut etmekle ifade edilir. Çünkü böyle zamanlar insanın ruhuna yaklaştığı zamanlardır. Kalpteki sevgiyi dile dökemezsin. Acıyı da. Ya gözlerini yumup gülümsersin, ya da gözyaşı dökersin.
Gidip duruyoruz bir yerlere. Kimi yalnız, kimi beraber.
Ama herkes ne yaşıyorsa, tutuyor elinden ve peşinden sürüklüyor. Vuruyor kamçıyı kalbine, uslandırmaya çalışıyor.
Ama kalp söz dinlemiyor. Ait olduğu yere varamıyor. Çer çöpü dolduruyor içine.
Sonra bir yumru oluyor. Üşenmeden de oraya buraya taşıyor. Arada bir silkeleniyor, “kendine gel” diyor. Ama yine de kalbindeki çokları teke indiremiyor.
Dedim ya bir garip yolcu diye..
Hep yola çıkıyor ama hep yolda kalıyor.
Bir gün varırız ümidiyle..