Bir Papatya

Bembeyazdı her yaprağı, hiç basılmamış kar birikintisi gibi,
hiç çizilmemiş bir sayfa gibi, bir çocuğun kalbi gibi; hiç incinmemiş, kırılmamış bembeyaz.
Bakınca, beyazlığı alıyodu; yaşanmamış safi berrak günlere ve geçmişin kirlenmeyen günlerine
hiç şefkati bitmeyen güneşin ve değeri ölçülmez altın sarısı gibiydi tam ortasında ki sarısı…
Dim dik duran PAPATYA’nın görünüşü..
Esen rüzgardan, darbe vuran insandan, çıkan tozdan, kirlenip dökülse yaprakları bir bir kuruyarak, bitmeyemi layık bakışımdaki şu mana, yoksa beklemek mi; sabırla, hasretle tekrar fıtratındaki saklı kalan hiç bitmeyecek olan güzeliğini yavaş yavaş görmek için beyaz bir baharı…