Bu Hep Böyledir

İnsanoğlu daima meylettikleriyle sınanır. Ne zaman bir şeyi düşlese, bir yere özlem duysa bir süre sonra düşlediklerinin varlığından şüphe eder hale gelir. Bağlanmak bir yana bağlanmayı hayal ettiği şeylerin kırıklarıyla devam eder yoluna çoğu zaman. Hayalleriyle çıktığı yolda, öyle yorgun düşer ki ne için çıktığını unutup yeni umutlar edinir kendine. Varmak istediğimiz nokta bir anda siliniverir ardında uçsuz bucaksız buğulu gökyüzünü bırakarak. Attığımız adımlar, geçtiğimiz duraklar, soluklandığımız kalpler, yitirdiğimiz bitirdiğimiz ümitler, sevgiler, insanlar hiçbir anlam ifade etmez. Öylesine odaklanılmıştır ki o noktaya. O nokta silinip gitsede adımlar yine öngörüsüz, yine farazi, yine fütursuzca atılır… Ve ansızın dönüp baktığında geriye. Kazandıklarından çok kaybettiklerini. İnandıklarından çok vazgeçtiklerini. Hayallerinden çok kırıklarını, umutlarından çok pes edişlerini görür. Ve yine önünde puslu bir gökyüzü. Elinde, kalbinde koca bir hiç.