Bulunmak Özlemi

Yalnızlıkla dövüşen biri olmadım hiç.
Ona sarılmak daha iyi geldi bana her zaman.
Yalnızken kendimi dinledim,
Kalabalıkken sesimi duymadıkları için.
Gırtlağım kanadı derdimi anlatmaya çalışırken,
Neden kendine zarar veriyorsun dedim.
Bağırmaktan vazgeçtim.
Şimdi defterime anlatıyorum.
Sayfaları kara olan defterime,
Ak kalemimle anlatıyorum.
Yazdığım her şeyin altına imzamı atıyorum.
Bir gün defterim tamamen dolunca, onu benim kadar ıssız bir parktaki, bir bankın üzerine bırakma planı kuruyorum.
Beni tanımayan biri bulsun, beni okusun istiyorum.
Sonuna geldim zaten,
Yakında biri bulacak beni.
Belki aldırış etmeyecek banka oturan kişi defterime,
Belki de bir köpek ağzında ordan oraya sürükleyecek hikayemi.
Olsun, bu da mutlu eder beni.
Dolsun sayfam,
Bitsin kalemim.
Son imzam atılsın, gerisi çok da mühim değil.
Sadece bulunmak niyetindeyim.
Hiç bilmeyen biri, bazen daha iyi dinler derdini.
Seni senden daha iyi anlayabilir, hikayene ortak olabilir.
Derdi dert çekene sormaz insan,
Gider derdi çektirene sorar çoğu zaman.
Bu yüzden ben, beni bilmeyene anlatıyorum derdimi.
Bildiklerim, elimi bıraktı gitti çünkü.
Bildiklerim, derdimi önemsemedi.
Bildi sandı, bilemedi…