Büyümedim, Mecbur Bırakıldım

Çamurdan pasta yapıp çiçeklerle süslerken ne kadar da güzeldi her şey;
Küçüktük bilmiyorduk hayatı…
Sadece uyanıp oyun oynamaya çıkmak için heyecanla yataktan fırlamaktı tek heyecanımız.
Umutlarımız, hayallerimiz, mavi gökyüzümüz, renkli çiçeklerimiz vardı.
Gülen yüzümüz, patlak topumuz vardı.
Ama her şey saftı masumdu.
Okul yolundaki erik ağaçlarından yediğimiz ilaçlı erikler, akşamına karın ağrımız vardı.
Küçüktük bilmiyorduk hayatı…
Büyümeye mecbur bırakılan bedenimin zorladığı bi ruhum vardı.
Ben öpsün sarılsın isterken beni görmeyen babam vardı ama annem sayesinde güzeldi bir yanım.
Yediğimiz dondurma çubuğunu saklamak ta bir umuttu belkide ne sanıyorduk sakladıkça bedava çıkacağını mı?
Hayatta böyle kötü şeyler sana bi gün güzellik olarak dönebiliyordur belkide.
Büyümedim, büyümeye mecbur bırakıldım.
Daha eve gelmeden başlardı korkularım, istemeye istemeye yürürdü ayaklarım ev yolunu.
Ama o evde tek güzel şey sıcak yemekleriyle bekleyen bir annem vardı.
Sevmeyi annemden öğrendim o öğretti bana her şeyi.
Onun dedikleri tek doğrumdu.
Kırılgan bir yapım vardı ama en büyük kırılganlığım hayata oldu en ağır tekmeleri hep o attı.
Sahi haketmiş miydi