Deli

Öğütülürken ruhum korku değirmenlerinde,
Acı ve tutkudur nefes almak,
Bu baharatlı bahçelerde,
Oysaki,
Sana aitti sınırları kimsesizliğimin,
Buna rağmen sınırsız bir gökyüzüydü evim,
Ve ben yürüdükçe,
Ciğerlerime dolan sensizliği,
Ayaklarıma batan dikenleri kabullendim.
İnceden kanarken bedenim,
Sadece sana sarılıp ağlamayı istedim,
Olmadı!
Şimdi eteklerimden dökülüyor o süslü kelimelerim,
Gereksiz birer taş gibi yol oluyor ardımdan,
Yine apaçık bulunmak istiyor yüreğim,
Bu deli aklımla yalnız kalmadan…