Dünya Şiir Günü Anısına

Bir hastalık dolandı dilimize: Korona.
Unuttuk, bir günle sınırlı şiiri.
Anımsattı bana yoldan geçen biri,
Nâzım’ı, Turgut’u Cemal’i.
Mırıldandım bir iki nağmeyi.
Önce ” Memleketimden İnsan Manzaraları’nı
– Sonra baktım tek tük kimseler vardı sokaklarda-
Pencerelerden, balkonlardan etrafı gözleyenler
Doldurmuştu dört duvar aralarını.
Bakışlarımı gökyüzüne denk getirdim.
Turgut’tan Göğe Bakma Durağı’ndaydı sıra
Yeryüzündeki duraklar boştu,
Daha anlamlı kaldı Göğe Bakma Durağı.
En son saate baktım: 5. 45
Birden düştü dilime 5. 45 Vapuru,
Kısıldı gözlerim, buğulandı.
Denizin mavisi eksikti balkonumdan
Ben size 5. 45 Balkonumdan bakıyorum.
Kıyısız bir gökyüzüne mıhlanırken bakışlarım.