Düşünceler 2

Bazı insanlar vardır, gerçekten de çok akıllıdırlar. Çok hızlı kavrayabilme, konuları akıllarına yerleştirebilme, dinmek bilmeyen meraka sahip olma, kendileriyle zaman geçirmeyi daha çok sevme gibi özelliklere sahiptirler. Zeki ve akıllı olduklarının farkında oldukları için de, bu özelliklerini istedikleri yerde ve istedikleri şekilde kullanabilme özelliğine sahiptirler.

Oysa ki akıl, tek başına ne kadar güzel bir erdem olursa olsun, yine de aklın kalp ve duygular gibi güzel ahlak özellikleriyle birleştirilmesi gerekir. İnsanın sadece ‘doğruları – yanlışları’ görebilmesi, sorunların çözümlerini bulabilmesi, isabetli teşhisler yapabilmesi ‘güzel bir ahlak için’ yeterli değildir.

İnsan ne kadar zeki olursa olsun, aklını kalp ile bir bütün halde kullanmadığı sürece öğrendiği ilim, irfana dönüşmez. Ancak bazı insanlar, detay gibi görünen, ama aslında ilmin ve aklın can damarı mahiyetinde olan bu durumu göz ardı ediyor.

Halbuki insan, aklını nasıl kullanması gerektiği konusunda özel bir özen göstermezse, ortaya kalpten, duygudan yoksun bir akıl ortaya çıkıyor. Bu akıl, insanları uçuruma sürükleyen bir vasıtaya dönüşüyor.

Fakat aklı kalp ile beraber kullananlar:

Önemli bir durumu fark ettiğinde, bunu önce düşünür sonra söyleyeceği sözün sağlamasını kendi akıllarında yaparak dile getirirler. Herkesin fark edemediği bir şeyi fark eder ve bu konuda araştırma yaparlar. Konuşurken kendilerinden emin konuşurlar, çünkü söyleyecekleri kelimelerin hepsinin doğruluğunu önceden düşünürler. Ayrıca hoşgörülü ve ince kalplidirler. Kendilerinin incinmesi pahasına başkalarını incitmemek için ellerinden geleni yaparlar. Bu güzel hasletler güzel ahlakın bir tezahürüdür, bu ise ancak kalp ile aklın bir bütün olması ile mümkündür.

Unutmayalım “Asıl başarı aklı kullanmakta değil, kalp ile beraber harmanlamakta…”

Devamı gelecek inşallah… ??

Abdussamed KARADEMİR