En Sevdiğime

Bazı geceler uykumdan irkilerek uyanıyorum. Çocukken korktuğum rüyaları görüyorum. Nedenini bilmiyorum. İlk sen geliyorsun aklıma. 9-10 yaşlarındaydım, yine bir gece rüyamda birileri beni bir görev yapmaya zorluyordu. (çizgi filmlerden kalan bilinçaltıydı sanırım) Ben yapamıyordum ve dayak yiyordum. Korkarak uyandığımda sen yanımdaydın ve sarılmıştın bana. “Korkma” demiştin. Korkmadım ben anne. Şimdi de korkmuyorum. Çünkü yanımda sen varsın. Sensiz nasıl yaşanır bilmiyorum, öğrenmek de istemiyorum. Bazen kendimden nefret ediyorum. Sevgimi sana yeterince gösteremediğim için. Sana kızıp bağırdığımda pişman olup sonra yine aynı hataları yapıyorum. Küçükken kızacağın bir şey yaptığımda 32 dişimi gösterek gülerdim sana. Anlardın tabi hemen bir yaramazlık yaptığımı. Şimdi de aynısı oluyor. Sen anlıyorsun ben de gülmekten vazgeçmiyorum. Sonra sen de benimle birlikte gülüyorsun. Gülmek sana çok yakışıyor annecim, hep gül sen…
Hakkını vererek anne olmak çok zor ve sen bunu başardın. Ben küçükken hep gurur duyardım seninle. “Benim annem” ile başlayan gurur dolu bir sürü cümle kurardım arkadaşlarıma. Merak etme hala gurur duyuyorum. Fedakarlık cesaret ister, sen çok cesursun annem. Şimdi bunları yazarken birkaç damla gözyaşı akıtıyorum ve sen yanıma gelip bana çorba pişmiş mi diye soruyorsun. Sesimi çıkarmıyorum çünkü çıkarsam “bir şey mi oldu” diye soracaksın. Birazcık duygulandım sadece annecim. İnandığın doğrularla, öğrendiklerinle, genç yaştaki tecrübesizliğinle bile sen muhteşem bir annesin.

Şimdi 22 yaşındayım ama hep senin ilk ve küçük kızın olarak kalacağım. Seni çok seviyorum annecim.