Gökyüzü Ve Insan

İnsanı ve ona emanet verilen hayatı en güzel anlatan nedir ? diye sorsanız “gökyüzü” derim.
Evet, gökyüzü..
Renklerin cümbüşünde boğulmuş hayatların adeta resme dökülmüş sanatsal halidir gökyüzü..
Bazen bulutsuz masmavi dinginliğiyle insan yüreğini temsil eder, insanın yüreğindeki o uçsuz bucaksız seyri doyumsuz merhametini engin muhabbetini anlatır sessizce..
Sonra bakarsınız ; o insan yüreğindeki engin muhabbete birsürü bulut sığmıştır, merhametin ve saflığın en belirgin rengidir beyaz..
Bazen şimşekler çakar, dolar bulutlar, gökyüzü boşalır yağmur yağmur damla damla..
Sonra bir bakarsınız zorluğun ardından gelen kolaylık, yağmurun ardından gelen güneş gökkuşağını getirir beraberinde..
Gökkuşağı renk renk tebessüm eder insan yüreğine..
Yeryüzünde çiçekler açar yağmurun etkisiyle..
Güneş olmadan büyümez, yağmur olmadan olgunluğa eremez çiçekler..
Bir rüzgar eser gökyüzünde hazan yapraklarını birbir döker insan, Tevbe kapısından girer girmez rüzgar döker gözyaşı siler sararmış günahları..
Sonra kış gelir, ak düşer dağların yamaçlarına
insanın şakaklarına ak düşer..
Tecrübenin son durağıdır kış
Son fırsatların geçmişteki yanılgıların en güzel göstergesidir dağların yamaçlarındaki karlara benzeyen insanın saçlarındaki aklar..
Ve sonrası;
Sonrası inanan için bir bitiş değil dirilişin muştusu bitmeyecek bi hayatın hemde kış ve bahar süzgeçleri olmayan bir hayatın başlangıcı..
Evet, dört mevsimi yaşar her insan ömür gökyüzünde..
Fakat sonunda gökyüzünün saf duruluğunu kaybetmeyen yüreğinin kimyasıyla oynamayanlar yeni bir bahara gözlerini açacaktır..