Hatırnaz Adam

“Esmer bir çocuğun yaz öyküsü bu şiirlerle geçti aramızdan. Yüreğinden yüreğine..
Bu uzun gurbetin en koyu deminde payına düşen hüznü kelimelere katık ederek bu hikâye’yi yazdı. Yazılmamış okunmamış bütün şiirler’i örterdi üstüne üşümesin diye serpilen her dalın sürgüne eğilen başıyla yenilen her gövdenin uzaklara kaçışı ile bir dilde eşittir.
Uçurumdan yuvarlanırken tutunacağı tek daldan yoksundu yara birdir yara biridir ölüler toprağa gömülür hatıralar yüreğe.
İçinde çağlayan bu nehre henüz murad bulamamış suyun peşine düşmüş..
Gelseydi ve rengini bulasaydı toparlanacaktı biraz kalbi akedecek. Üzerindeki kumu göğe savuracaktı.. Üşümüş bedeniyle onu görünce hafif titrek bir tebessüm belirdi yüzünde son bir nefes çekti sigarasından Ağzındaki dumanı bütün yorgunluğuyla dışarı bıraktı hatırnaz adamdı..
Sokaklar dar ve uzun binalar yüksek ve bitişik yürülen bütün yolları kırgın gözleri dolu dolu yutkuna yutkuna hatırlananlarla yürümüş soğuk iliklerine işlemişti.. Üşür ölüm bile.. Hüznü bir köy gibi kalmış. Umudu sessizce istanbul olmuş.
Eylül kimseye hiçbirşeye çekmedi. Yukarıdaki mısralarda sesi biraz daha titrek ve dokunaklı bir tona kavuştu.. Şiir bitince
Fark ettiki gözleri dolu dolu kırgın bir şekilde dışarıyı seyrediyor.. Hatırnazlıktan öldü…
İşte bütün hikaye bu..