Hayallerin-gerçekliği

Küçükken uçmayı isterdik. Çiçekleri toplar solunca çok üzülürdük. Yanlış bildiğimiz birçok konuya tüm masumiyetimizle inanırdık. Seçim yapmak çok zor gelirdi.
Anneni mi babanı mı sorusunu tamamlatmazdık hemen kaçar saklanacak yer arardık. Hani, ayrılıklar hiç olmayacak gibi düşünürdük. Canımız acısa annemizin dudaklarından şifa yağacağına inanır öptükten sonra acısa da hissetmez susardık.
Oysa hissetmezmiydik?
Hissetmezdik. Annemizin sevgisi o kadar büyüktü ki acıları bastırır sanki kalbimizi ferahlatırdı. Küçük bir çocuğun ağladığını görsek aklımızda binbir çeşit hikayeler kurardık. Akşam olunca düşlerimize düşen hayaller o minik yüreğimizi hızlandırır bazen de gözlerimizin kapanmaması için direnirdik. Hatta rüyamıza girsin diye dua ederdik. Hep büyümeyi hayal ederdik nedense. Böyle düşlememiştik sanki. Bu kadar kötüsünü hayal edemezdik minik yüreklerde.
Neden düşündüğümüz gibi olmadı ki?Düşünmüşmüydük ağladığı için hikayeler kurduğumuz çocukların tahmin edemeyeceğimiz hikayelerde gözü yaşlı kahramanlar olarak gerçek olabileceğini?Gerçi aklımıza kahramanların ağlayabileceği de hiç gelmemişti. Gözünden akan yaşların hikayelerinde kötü kahramanların olabileceğini de kötü kahramanın kendimiz olabileceğini de düşünmemiştik değil mi?Hayal dünyasında yaşıyorduk gerçeklerin acısı inmemişti düşlerimize.
Masum kalplerimizi kine , hırsa, yalana, günahlara bulanacağını bilememiştik. Keşkeler çektiğimiz bu günlerde önce dönüp çocukluğuna bakmalı insan. Küçücük çocuklardan ders almayı bilmeli sonra keşkeleri silmeyi…