Hayat Denen Perde

Oturdum öylece bir yamacın başına,
Tütünün biri yandı biri söndü gün boyu.
Güneşteki kar gibi eridim durdum
Martın sonları, nisanın başı gibiydi yurdum.
Yüzünü güneşe dönen ay çiçeği gibi
Öylece suskun öylece vakurdum
Muhteşem bir müzik başlıyordu, sis bulutu kaplı gökte
Var oluşumun tek nedeni aldığı bir nefeste.
Nehir gören bir pencerede beni unutsunlar istedim hep
Çekildi dayandığım görkemli dağ ve itti beni aşağıya bilmediğim bir sebep.
Eskiden sen yokken, ay ışığı vurmazdı hayallerime
Şimdi sokak lambaları bile yanmıyor caddelerime
Bir akşam üzeri oturalım, son kaldığımız yerde
Çekilmeden gözümüze hayat denen perde.