Herkes Içten Üşümüş

Herkes içten üşümüş
Bir sarılmak arıyor kendisine 
Bilsek ki kalbin rızâsıdır bazen yapayalnız kalmak 
Asıp karanlığa sesimizi kahrolsak da yeridir 
Plastik bir düzende vitrin camları yalan,  alkışlar sahte, namlular hâlâ sıcak 
Ve masum gövdelerden kan çoktan incecik sızmıştır 
Paslı kalplerimiz öfkeyle gıcırdıyor birbirimize uzanan mesafede
Kahrolsun bu dünyanın sevimsiz gösterişi
Oysa bütün kuşlar özgürlüğün kanat seslerinde  çıplaktır
Toprağından koparılıp bazen yakamıza takılsa da kimseye kin gütmez hiç bir karanfil 
Vebir türkü sesi seni uzakta ki bir yakına götürür 
Irmaklar yangınınca çağıldar saklayamadığın kôr ateşinde 
Kâh gurbet olur kâh isyana durmuş hasret gibi büyür uzayıp giden dağlar
İnanç içre her şeyi boş verin 
Sevmenin vakti geldiğin de bırakın bütün
acılarımızı üzerimizden yağmurlar silip süpürsün 
Tabut hisli kendinsiz hiç bir vakitten geçemezsin ki 
Kazılmamış  bir mezarı düşünmez esir düşmüş hiç bir akıl
Ey ayna kırıl, dokun ey toprak, sökül ey karanlık, ey kefen yedi kere tenime sarıl
Boşluklar ötesinden yaklaş ey muğlak kader
Ölüm göğsümün 
Ölüm artık yüreğimin uçurumlarında
Canım artık düşmek istiyor o muazzam hisse
Ölmek yeniden kavuşmak değil midir sevgiliye ?