İyi Ki Kağıtlar Ve Kalemler Var

İnsanlar yokken sokakları çok severim. Sessiz, sâkinken, hafif serinken, usul usul yürümeyi çok severim. Aylardan da Eylül ise daha bir ayrı severim. Bir de yazmayı… İkisi de çok iyi geliyor ruhuma. Yazdıkça nefes alıyorum. Bir şey mi canımı sıktı yazıyorum. Çok mu mutluyum yine yazıyorum. Kâğıtlar arkadaşlarım, dostlarım, sırdaşlarım. Kalemse, yol arkadaşım. Kimselere anlatamazsın. Dua edersin, Allah(cc)’ a anlatırsın, yardım istersin. Sonra yazarsın, yazarsın ve yazdıkça içinin kirleri, pasları, dertleri fark etmeden dökülüvermiş kağıda. Neden yazmak? Nedenini bilmiyorum; ama ne zaman ruh hâlimde değişim olsa kendimi yazarken buluyorum. İyi ki kağıtlar ve kalemler var; ki dökebiliyoruz içimizi. Ya dökemeseydik?