Aylardan Ekim günlerden otuz yıl 1997. Bir tokat yemişim adamın birinden: Hastane yıkılmış, kadın bayılmış, çocuğun teki desen koşuşturup duruyormuş. O günden sonra o adama baba o kadına anne o çocuğa ağabey demişim ben ve o gün doğmuşum.

Dur artık!
Ne bu acele, nereye bu gidişin?
Durmayacaksan söyle, nefes almalıyım…
Ilk durakta ineceğim…
Sonra mı?
Sensiz mi?
Yapamaz mıyım?
Annemin bundan haberi olduğunu sanmıyorum…

Bir gün hepimiz gideceğiz bir yerlerden, bir şarkıdan, bir şehirden sevdiklerimizden bizi sevenlerden. Bu vedalaşmayı becerebilenler için bütün duyguları barındıran bir veda olacak. Beceremeyen sevmeyen bunu kaldıramayanlar için bir terk ediş

Ben artık mektupları sandıklara gizlemek istemiyorum. Tozlu raflarda senin tarafından okunmayacak bir mektup yazmaktansa herkesin okuyacağı bir hikaye yazmam gerektiğini geç de olsa anladım. Birileri bu satırları sana okutmalı. Yoksa gidişimin

Gökyüzün baktım bugün de…
Gece çöktü ve sessizliği duymak için kalktım yine. Gökler parıldıyor yıldızlarla. Bazen kayıyorlar tıpkı hislerimiz gibi. Kendimi yıldızlara benzetiyorum. Gece çıkar tıpkı benim gibi. Kimse yıldızın

Güneş aydınlatıyorsa günümüzü,
Gece ay, gönlümüzdeki karanlığa ışığını vererek, örtüyorsa gözümüzü,
Esen yel getiriyorsa seni hatırlatan güllerin kokusunu,
Hepsinin sebebi sana olan aşklarındandır Ya RasulAllah.

Beni hiçbir zaman anlamadın. Bunun gerekçesi ise dinlememiş olman. Sana şiirler armağan edemedim. Kelimelerim yanında boynunu bükecekti. Cümlelerim kalemin ardına sığınacak ve saklanacaktı. Mısralarımın gözüne değmeye o kadar utandılar

Kabuk bağlamayan yaram…
Gün geçmiyor ki sana olan özlemim artmasın…
Insan kimseye anlatamadığı derdinin esiri oluyormuş, anlatsada bu esaret kalkmayacak çünkü…
Öyle bir yerde ki bu yara sadece senin gelmen gerekiyor

Seni düşündüğümün 1 dakikanın 60 saniye silsilesini bilsen.
Ömrünün en güzel baharını yaşarsın.
O yüzden seni düşünmediğim hiç bir anım yok.
Her anımın bir sonraki gününü bile resmini ezberleyerek geçiriyorum.

Umudum uçurumun kıyısında intiharı bekliyordu.
Ben ise bu acının sonlanacak olmasının sevincindeydim.
Herşeyin bittiğine, artık canımın yanmayacağına inandırdım kendimi, çok mutluydum.
O kız çocuğu benim gözlerimi