Kimsesiz gecelerin sabahlarına uyanmakla geçiyor günlerim.
Yorgun bir mektup gitmesi gereken yere kaç yıl gecikir?
100 bin yıl uzaklara gitse de bulacağım insanlar var benim.
Bunun adı kader,
Bunun adı tesadüf belki de.

Önümde sonu gelmeyen bir yol
Yolun sonunda gülümseyen sen
Peşime sürüklediğim düş
Ve karanlığı bölük pörçük eden ses
Perde çektiğin gözlerindeki aydınlık
Ürkütür oldu şu sükutun derbeder halinde
Gökte

Zorba, barbar, ağzı pis kokan
Bu Baltık Deniz’de en haşim korsanım
Kalbine girmek içindir tüm bu gayretim
ama görüyorum ki elim boş döneceğim
o halde pusulamı hangi yöne çevirmeliyim ibresi bulanmış menzilsizim

Bir kelamınla damlayan göz
Ne ateş bırakır ne köz
Dîle bakış, ruha nakış bu söz
Bugünü başa saramam

Veziri rezil eden de söz
Ne ateş bırakır ne köz
Gözüne meyl etmez bu göz
Kirpiğini kaşıma

Bugün seni gördüm
Yüzüne dahi bakmadığım aynanın solgun yansımasında
Ansızın belirdin gözlerimin önünde
Etrafı inceleyen gözlerini kaçırdın benden
İsmini ne güçlükle söyledim
Ardından rüzgar çaldı pencereyi

Ölüm en çok sana yakıştı aslında
Elinde güllerin hayaletiyle dolu bir ayna
Sen ki bakışlarınla bir müneccim
Senin aşkın, şiirlerin, düşüncelerin
Üstüne dikilmemiş bir veda kürkünü sahiplendin
Yalnızlık

Sonbaharın içinde bir neşe arıyorsun,
Bıktın artık yalan yere yaşanan aşkların
Kir gibi üzerine yapışmasından.

Sessizlik sevdiklerinden uzaklastırıyor seni,
Ama ne yapabilirsin ki
Sessizliği çok seviyorsun.

Seni seveceğim günler biriktiriyorum
Bir kitabın aralanmayan sayfasında
Ya da şu saksıda duran papatyanın ilk yaprağında
Yelkovanın akrebi her ziyaret edişinde
Yağmurun toprak kokusunu getirişinde
Perdemi aralayıp

İçimde gezinen sızısın
Sinsi sinsi büyütmüşüm meğer
Yüreğimin can kırığı sandım
Ateş düştü güz sonunda
Mevsim dedim geçtim
Aşk ateşi dedi olmadı eş dost
Yüzüm gülmedi kışa serilince günler