Kelimelerden Aşka

On yedi işçi Münih’te bir pansiyonda kalıyorduk. Bizim pansiyonun yaşça en ilerisi Fahri abinin okuma yazması yoktu. Bir gün koştura koştura elinde bir mektupla çıkageldi. ”Yengen yollamıştır  bir ihtimal, şunu bana okur musun Cihangir ” dedi. Bir parkın bankına oturduk. Mektubunu tane tane okudum. Yenge yollamıştı. Hem dinledi, hem de hüngür hüngür ağladı. Birkaç gün geçti, yanıma  geldi yine.   ”Bir de cevap yazalım Cihangir” dedi. Oturduk, iki sayfa yazdık. Gel zaman git zaman bu iş benim üstüme kaldı. Bu böyle devam etti belli aralıklarla. Artık aileden biri olmuştum, her şeylerini biliyordum. Son mektupta Fahri abinin hanımı ”Sağ  olsun, bizim komşunun kızı Feyza ne zaman istesem sana mektup yazıyor” diye not düşmüş. Meğer yengenin de okuma yazması yokmuş. O da tanıdık birine yazdırıyormuş. Fahri abi cevap mektubunda, ”Allah razı olsun bizim Cihangir de beni kırmıyor, hem okuyor, hem yazıyor. ” diye not yazdırdı bana. İşte her şey o günden sonra başladı. Ben Fahri abiden habersiz mektubun sonuna ”Feyza Hanım, yazınız pek güzelmiş, okunması çok kolay. ” minvalinde bir not yazınca o da bana bir şeyler yazdı. O notlar zamanla çeyrek sayfa, hatta yarım sayfayı bulmaya başladı. Tabi, ne Fahri abi ne yenge bu durumdan haberdar.. Öyle öyle biz işi büyüttük. Feyza ailesinden çekindiği için kendisine direk mektup yazamıyordum ama Fahri abinin mektubunun bir kısmını kendime ayırıp öyle haberleşiyordum.   O da aynısını bana yapıyordu. Yani, onların gurbet mektupları, bizim sevda mektuplarımız olmuştu aynı zamanda. Çok vakit geçmeden konuyu Fahri abiye açtım. ”Ulan Cihangir, ben bir söylüyorum sen üç yazıyordun meğer ondanmış” dedi. Güldü, gülüştük.. Feyza’ yı istemeye gittik. Üç ay içinde de evlendik çok şükür. Ama o mektupları bize vermediler. Sevda mektuplarımız onlarda kaldı..