Kendime Not

Her şeyin bir önceki anla aynı olduğu bir zaman döngüsünden kendime merhaba. ”Güzel bir bahar esintisinde dalga sesleriyle karışmışken bedenin doğanın güzelliğine bırak kendini. ” İşte böyle bir an da varlık sürebilmek için elinde kalan üç beş şeyini de feda edecek yüreğe sahipken düşüncelerde boğulmuş taş duvara sıkışmış bir şekilde yazarak rahatlamaya çalışan bir faniyim. Biliyorum çok sıkıldın her şeyden, istemediğin onca şeyle mücadele etmek zorunda olmaktan, kendin olamamaktan, anın tadına varamamaktan, basitçe söyleyeyim kitap dahi okuyamamaktan, huzurla bir yudum kahve tadamamaktan, uykunun arasında bile ne olacak benim bu hallerim diye düşünmekten, düşünmekten ve yine düşünmekten hep düşünmekten ve neticesinde elde var sıfırla kendine dönmekten, bir yolun hem bu kadar sonunda hem bu kadar başında olmaktan, mücadeleye girmekten ama aynı zamanda koca bir savaşın içinde olmaktan biliyorum çok sıkıldın. Çünkü seni tanıyorum çünkü ben senim, içinim, iç sesinim. Dayan kızım. Kollarının üstünde taşıdığın, boynunla başını birleştirmene yardımcı olan o omuzlar her zaman senin yanında. Dayan kızım, bir elin diğer eline hep yoldaş olmakta. Adım at kızım sonra yavaş yavaş koşmaya başla pes etme, yol yoracak seni zaten sen de bu yaşına çiçekli yollardan geçerek gelmedin, senin çocukluğun en büyük kanayan yaran unutma, sen yaparsın, sen halledersin bunlar ufak vaatler ama sana yürekten destek. Dayan kızım, o yolun seni yutmasına izin verme, tozlarını yutacaksın ama sen galip geleceksin. Çünkü sen her şeyin üstesinden nasıl gelinir en iyi bilensin, çünkü sen düştüğünde kendi kendine el uzatmanın kıymetini en iyi bilensin. Dayan kızım, o yolun galip geleni eninde sonunda sen olacaksın…