Mağlup

Yüzümüze kahır bıraktılar arkadaşım.
Kalbimizdeki umudu söküp aldılar, zorla.
Bağırdık ama bizi işitmesi gerekenlerin dikkati başka seslerdeydi.
Mağlup olduk fazlasıyla.
Elinden tutup kaldırdıklarım, bir başkasının elini tuttu. Benim yolum, onların temiz ayakkabılarını kirletecek kadar tozluydu ve pusluydu gözlerim.
Gözlerini görmek istediğim gözlerini mahrum bıraktı benden.
Yenilginin bile bir ihtişamı olmalıydı buna inandım. İnsanların en İhtişamlı kaybedişiyim ben.
Bu sözün altına imzamı atarım.
Bir kara defter beyaz bir kalemle bir aşk yaşamaya başladı.
Kalemtraşla kalemin aşkı misal birinden biri tükendi. Defter bitti, sayfalar tükendi.
Şimdi yazacak kadar güçlü hissetmiyorum kendimi. Bana yazmayı kim öğrettiyse, şimdi gözlerimdeki denizin en dibinde demirli.
Bir gemi batsa dahi kaptanına itaat etmeliydi.
Etti lakin, sonrasında terketti.
Vedamdır bu, kendime ettiğim…