Mahkumiyet

Karanlıktan korkan küçük çocuklardık.
Hepimizi mahkum ettiler karanlığa.
Bir tek ben mi yatağımın altında biri var sanardım.
Ya da kapı aralığından, beni izleyen biri olduğuna inanırdım.
Hepimiz korktuk karanlıktan,
Karanlıktan korktukça sevdalandık aydınlığa.
Sonra bir şey oldu.
Çocuk olmaktan vazgeçtik.
Aydınlığa olan sevdamız da elimizden yitip gitti.
Karanlık beni karanlığa itti.
Elini uzatmadı aydınlık.
Bu yolun da en sonu bitti.
Yolun sonu, başka bir yol mu?
Yoksa, ağaçtan bir tabut mu?
Daha öleceğimiz, o kadar gün var.
Nereye gidiyorsun?
Bu kadar çabuk mu ?
Gülmek, bir yaradaki kabuk mu?
Soru işareti koleksiyoncusu olarak,
Her gün bir tane daha ekliyorum koleksiyonuma.
Ben gitmekten yanayım.
Beni unut, olur mu?