Mutlu Zamanlar Atölyesi

Merhaba, bütün mektuplar böyle başlar ve ben de böyle başlıyorum mektuplar dizisine. Bir sandığın içinde saklı duracak ve tarihin tozlu raflarında senin tarafından okunmayı bekleyecek. Sen bu satırları okuduğunda ise ben çoktan gitmiş olacağım.
Durgunlaştım. Suspus oldu gönül semtim. Gözyaşlarım içime akıp durur her gece ve çöle döndü yüzüm bu birkaç gece. Dört duvar arasında yankılanıyor susuşlarım. Heyhat, bir aman diler keşmekeş gönlüm ve ömrüm bu asrın en büyük hüsran belirtisi! Yoruldum yüz yıllık  yalnızlığımı bin bir gece masallarında aramaktan. Öylesi bir masala meze olmamalı yalnızlığım.

Sustum, sustum ve gülümsedim aykırılıklara. Karşıtlıklar dünyasının en çelişkili betimlemesiydi bu tavrım ve ben anlamlara kifayetsiz kalan bir belirtinin simgesiydim. Kendi içinde tutarsız, düş dünyasının en anlamlı karmakarışık silüeti. Ahmet Haşim’in sembollerinden beslendi  bu mektubun içine gizlenen sevgilim. Oysa adı bende gizli bir muamma olmana gerek yoktu. Sözlerim değil, gözlerim seni verecek.

Heybemdeki sözcükler savrulup durur mısraların ortasına. Halbuki bu dağınıklık yaşantımın değil ruhumun. Gel, topla gönül hücrelerimi. Bir yapbozun parçalarını birleştirir gibi benliğime diş geçiremeyen ömrümün yirmi dokuz  senesinin yirmi dört saate sığan bölümlerini. Bu yalnızlık benim rengim değil. Ben gökkuşağı birlikteliğinin çocuğuyum. Bir parçada yedi rengim, yedi renkte yüzlerce tonum var. Siyah, benim değil yokluğunun rengi. Gökkuşağının siyaha( kedere) değil, maviye( umuda) ihtiyacı var.

Baksana, ne sessiz bir bahar yaşıyoruz milyon yüreğin kalesine çekildiği zamanda. Korkunun hükümranlığında, dört duvarın cam pencerelerinden seyrediyoruz ömrün baharını. Baharlar sessiz geçiyor geçmesine de geceler sensiz geçmiyor. Duy, gecelerimin seni çağıran fısıltısını. Hayallerim mutlu zamanlara gebe ve ömür dediğin senle bir gün, sensiz her gece…

” MUTLU ZAMANLAR ATÖLYESİ”