Nasip

Sabırla , özlemle günleri saya saya bekliyordu kadın. Hiç bitmeyen umutlarını biriktiriyordu kalbinin bir köşesine. Eğer nasipte varsa , kapanan tüm kapıların açılacağına inanıyordu. Bütün bir ömür koşsa bile yetiştiğinin sadece nasibi olacağı hakikatini kabullenmişti belkide.

Vakit bu göz açıp kapayana kadar geçiyordu elbette. Günler günlerin, aylar ayların izini sürerken , kadın usanmadan hâlâ bekliyordu. Kalbinin kıyısından toplayıp biriktirdiği bir defter dolusu duasını ulaştırıyordu göklere.

Başını kaldırıp içini ısıtan güneşe gülümsüyor ve ardından:
” Allah görüşmemizi isteyinceye kadar bekleyeceğim” diyordu.