Nefsi Emmare

İki oruç tutuyorsun takvalı sanıyorlar, ahhh rabbim beni bir sen biliyorsun ya bu beni çok daha beter ediyor… sana karşı öyle mahçubum ki, sığınacak gidecek kaçacak hiç bir yer olmaması ve bana her an yakın olman ve kahrolası nefsim bunu bana unutturması beni bitiriyor…
Bazen çoğu kişinin hayal ettiği gibi ben de hayal etmişim kimsenin olmadığı bir yerlerde sessizce günlerce kalabilmek! Görüyorsun ya seni tanımama rağmen yalnızlık kelimesini fütursuzca kullanabiliyorum…
Ahh rabbim beni en çok üzen de aşamadığım mahcubiyetlerim…
sen rahmeti sınırsınız olansın nefsim bunu hatırladıkça bir huzur geliyor gönlüme, lakin kendimi ben affedebilir miyim bu beden affedebilir mi? orayı aşamadığım için en çok istediğim şey: nefsimin ruhuma daha çok zarar vermesinden önce bu dünyadan göçmek…