Pişmanlık ve Alışmışlık

En nihayetinde yine yalnız kalıyor insan,
Elini, eteğini çekip dünyadan, siniyor kendi köşesine.
İlkokulda yaz ve kış köşesi hazırlayan çocuklar,
Hüzünden köşeler inşa ediyor.
En sevdiklerinden oluşan fotoğraflar,
En büyük pismanlıklar,
Geç kalınan duraklar,
Kurmaktan korktuğu hayallerle süslüyorlar duvarları,
Bir ölüm takılıyor dilimize,
İstemsizce çaldığımız ıslıklar gibi…
Hüzünlü melodilerden oluşan,
Deviriyoruz yolları o can yakan ıslıklarla…
Gidene gitme,
Gelene gel,
Gitmek isteyene hakettiği cevabı veremediğimizden oluyor bu. Bir kaybediş,
Sürekli yeniliş içindeyiz,
Çaresizce kurtulmayı bekliyoruz,
Kendi kendimizi attığımız o karanlık kuyudan.
Sonra herkes gibi farkediyoruz.
O kuyu bizim, biz o kuyunun esiriyiz…
Yine yeniliyoruz,
Herşeye alışabilen insanlar olarak,
Alışıyoruz…