Ruhum Yorgun

Yetişmek zorunda olduğum tren bana geç kaldı.
Benimle kara sulara büründü şehir.
Ruhuma kan bulaştı
Katilim kim?

Zaman geriye akmakta,
Adımlarla yalpalanarak koşuyorum.
Zihnimde yazdıklarımı kağıtlar tanımıyor.
Duymuyor fısıltılarımı karıncalar
Ve en kalabalık şehirler.

İnsanlardan kaçmak istiyorum Allah’ ım.
Uçurumun kenarındaki yalnızı kim kurtarmak istemez ki..
Anlamıyorum..

Hasret, ayrılık ne varsa birikmiş hepsi bende
Buluttaki karamsarlık,
Ölen karıncanın sessizliği,
Gülerek ağlayan insan çaresizliği
Hepsi bende.
Mezarıma kendi gülümü kendim ektim.

Yalnızlığımla yalnızız Allah’ ım
Bekliyoruz öylece.
Üşüyorum Allah’ ım
En şiddetli fırtınalarda gönlüm bitap düştü.
Kanatsam göğsümü,
Kanla yıkasam elimi, yüzümü.
Parçalasam bendeki o en berbat düşü..

Ufku aramak düştü ruhuma
Kalbimin koca çatlaklarıyla yürüyorum,
Ufka doğru..
Allah ‘ ım..