Samimiyet Uğruna

Sevgili Burak
Umarım iyisindir. Şu dönemde yaptığım tek şey düşünmek sanırsam. Geçmişimi, geleceğimi, kendimi. Uzunca bir dönem kötü çocukluğumdan dolayı kurban psikolojisine girdim. Güzel hayatı olan insanları kıskandım, onları gördükçe kendimi haksızlığa uğramış hissediyordum. En kötüsü de Tanrının beni sevmediğini, şansızlıkların hiç bir zaman peşimi bırakmayacağını düşünüyordum. Seninle tanıştıktan sonra o güzel yaşam enerjisiyle kendi şansımı kendim yaratırım demiştim. Çok çalışıyordum, hiç durmuyordum. Sen gittin sonra ama ben hala durmamıştım. Bir an olur da neyi niye yaptığını düşünmeye başlarsın ya. Senle başladığım bu kendi şansını yaratma sürecim niyeydi. Depresyon belirdi içimde. Depresyon eşittir hiçlik Burak. Bu nihilist düşünceler peşimi ne zaman bırakır bilmiyorum. Kendime inanmaya başlamak istiyorum. Sen beni sevmesen de nasıl oldu bilmiyorum ama senle beraber kendime inanmayı öğrendim. Bu hiçliğin altında başka bir hiçlik mi var yoksa seninle beraber olduğu gibi yine bir Anka kuşu gibi doğabilir miyim küllerimden bilmiyorum.
Uyumsuzdan Sevgilerle