Saplantı

Kör alfâbemin iç dünyasından kalkıp, tevâzuların yoluna düştüm. Yağmurun yokluğunda, bir avuç kelime külü ile ruhumu yıkıyorum. Köklerinden sarsılmış umutları, teselli etmem gerekiyor diye diye uykunun kıyılarından bile geçemiyorum artık. Saplantılarımın kalp çarpıntılarını, tel örgülerinin arasında zaptetmeye çalışıyorum.

Bu yersizlik de ne böyle!
Göz gözü görmüyor…
İlmek ilmek dokuduğum neşemi, kurak toprağın altından kim kaldıracak?
Yanarken söndüğüm, kanarken güldüğüm bu kâbus silsilesinin pençelerinden âzad olmalıyım.