Sen

Beklemeyi sevdiğim penceremdeyim yine
Sana yabancı bana dost kalan cam parçasıydı
Gökyüzümdün, maviliğin bendeki yükseklikti
Yine yüksekti ama mavinin varlığındandı.

Gecenin tek tonundaydı yıldızım
Şimdi sabaha açılmıyor gözlerim
Bilmem ki teselli mi yoksa bahane mi,
İçimdeki fırtınayı dindirecek neden misin?

Gözlerimdeki sen gözlerindeki ışık diye parlak
Bu akşam karanlığa açılan beyaz gibi
Sokaklar bana çıkınca tenhaydı, geldiğinde
Her gün çıkmazım oldu o sokaklar artık.

Gülündüm ben sen sev diyeydi hoş kokum
Tek tek dökülüyor şimdilerde yapraklarım
Rüzgar kulağıma duyulan sesin içindi
Artık tenime uğramayı kesti belkide.

Uzaklar gözden ırak olan bir insan
Yüzünden güzeldirler, yakınlar
Sen yoksun diye çirkin, bu şehir
Sensizliğe hasretken sen o şehre fazlaydın.

Zorluklar seninleyken aşılan tepelerdi sanki
Atlamaya korkutan çukurlara bıraktı yerini
Her zerrem senin varlığının ispatıydı
Şimdi ölü bir ruhtan ibaretim.