Sessiz Duvarlar

Ben düğün zamanlarini seviyorum iki kişinin birbirine sevip evlendigi ve birlikte bir hayat kurma yoluna çıkıp , iki farkli insanin hayatlarini birlestirdigi zamanlar hayatimizda en güzel zamanlar belki de.
Herkesin mutlu olduğu , coştuğu , eğlendiği ve bazilarinin mutluktan bile ağladığı zamanlar . Ya bosanirken ya da ayrılırken ki zamanlar mahkeme köşelerinde o mutlu evliligin bitmesinin acısını sesizce bekleyen insanlar . Ne acayip değil mi ?
Severek evlendigin insandan , hatta onu yillarca aylarca bekledigin insandan mahkeme soğuk duvarlar ardinda ondan aci bir şekilde boşanmak . Gerisi zaten ölüm sessizliği
Ama asıl acı olan bir yıllarca ayni evde yasadigin insanin yokluğuna alışmak . Önce fotoraflarini çekmeceye kaldirirsin ya da hepsini atarsin yeni bir düzen oluşturursun . Akşam yemekleri tek kişilik olur alışırsın bu düzene, bu sessiz duvarlara .
Böyle farkli şekilde tadıyorsun acıları, çaresizlikleri . Hayatın sessizligi içinde yaşayıp gidiyorsun . Kim bilir bir gün o sessizlikten kendin çıkıp hayata , yaşama dönene kadar.