Sevemedik Azizim

İnsan, insan olmayı bırakalı asırlar oldu Âzizim. Bizler ki artık bir birimize yetemez olduk.  
Zamanı su , ruhumuzu zemzem suyu gibi içip tükettik kendimizi. Sevgiyi tükettik en çok da. Karşılıksız, Samimi ve en çok da yalansız sevgiyi. Kadını güzelliğinden erkeği cüzdanından ötürü sevdik. Unuttuk Yunus Emre’yi, unuttuk Mevlana Celâleddin Rumi’yi. Sevemedik yaratılanı yaratandan ötürü.
Başımızı misal ki dik, yüreğimizi yarım, boynumuzu bükük bıraktık.  
Yetemedik biz birbirimize Âzizim. Yeni sevgiler türettik yarım kalmış yüreklerimiz de. Zamanı ilaç ruhumuzu hasta diye bekledik.  
Sevgisizliğimize utanmadan bir bir sevgisizlik daha ekledik.  
Sevemedik Âzizim bir gülü dikeninden, bir dikeni üstünde ki çiçeğinden ötürü sevemedik…
Kaldık bir başımıza yaktık bütün efsaneleri. Ne pul parası için hâmallık yapan Ahmed Arif’e ne de sevdiğinin evine mektup gönderemeye utanan şaire benzedik. Sevgiliyi et parçası sevgiyi yüreğin paçavrası olarak gördük. Yaratanı ahiret yaratılanı marifet için sevdik.  
Sevemedik Âzizim biz birbirimizi ne yaptıysak sevemedik, Sevemedik…

HAKAN KAYA
16/04/2020