Şiirden Şemsiye

Yağmur yağıyordu bu şehre
Beklenmedik anlarda.
Şiir örtülü şemsiyelerini seriyordu toprağın üstüne.
Seher yeli dağıtıyordu
Toprağın yağmura beslediği özlem kokusunu.
Sonra, ara ara yüzünü gösteren güneş
Kucaklıyordu beni gözbebeklerimden.
Çocukluğumun yağmurlu günleriyle süslenen
Gökkuşağı oluveriyordu umutlarım.
Yağmur diniyordu ve ben Şiirlerin şemsiyesine sığınıyordum…