Sol Yanım

Tarihler insanlığın sıfır noktası. İlk doğum düğümlerinin çözüldüğü belki de doğuma müdahalelerin başladığı zaman dilimi. Kara günlerin mizahsen ölüm şenlikleri. Son şakaların güldürmediği hatta ölmeden önce, hakkım haramdır, cümlelerinin gökleri inlettiği eşsiz vakitler. Dönülmeyen ufuklarda gidişlerin karanlık bitişi. Son ışık süzmeleri… Belki de doğum düğümlerinin son kesilişi…
Ellerimizde bıçak, üzerlerinde kan lekeleri. Bazısında soğuktan ölen çocukların yeleleri varken, bazısında şen şakrak oyun havaları için müzik aletleri. Gözlerde boğumlu hayallerin sıcak telaşesi. Ellerin yazmaya doyamadığı soğuk günlerin hikayeleri. Ya da siyah ve beyaz iki kutbun amansızca didişmeleri… Kim hangi tarafın yaşam damarlarını çekecekti peki? Ayaklara ilişirken ölenlerin kanları, sıcak ve cıvık, o ayaklar hala oyun ve eğlenceye dalabilecek miydi? Kutup sahipleri hala kutuplarında kalabilecek miydi? Başımıza gelmeyen her taşa dua etmeyi kim icat etmişti? Kim, neden ve nasıl her taşı kendisinden başkasına düşmeye haklı görürken, kendi başını gök kubbeye yakın bellemişti? Ne hakla kubbeye metreler uzatılmış, boylar ölçülmüştü? Hangi vicdan, mahkemesinde yanı başındaki zulme sessiz kalmayı haklı bulabilmişti? Hangi hakim ey insan, bu kararı onaylayabilmişti? Elli bin parça ekmek yemeden doymamayı kim bu vücutlara alıştırmıştı peki? Hangi körler ülkesinin kralı, bu rengarenk gözlere siyah şeritler çekmişti? Bu kadar orkestra belli ki küçük bir sesi susturmak içindi. Bu kadar adam başka niye bir anda bağırmaya başlasın ki? Peki o küçük ses ne söylemişti? Heeey insanoğlu, sana bu kadar boş verdirmeyi kim öğretmişti? Hangi mahkeme duvarı göz kapaklarından rahmet sularını bu kadar çekebilmişti? Onca donarak ölen insanların bedenleri, çocukların acizliği, annelerin serzenişi… daha bilmem ne parçalanışlar. Bu kadar parçalanış varken göz yaşlarına kim 'aciz işi' sıfatı yerleştirmişti?
Sol yanların acısından tüten dumanlardan kork insanoğlu. Kırgınlıkların, pişmanlıkların, korkuların, sığınmışlıkların, çaresizliklerin…
Paylaş