Son Nağme

Ne deniz anlatıyor seni ne de rüzgâr.. Arıyorum biçâre rayîhanı hatta sîretini. Hayıflanıyorum nasıl seni nakış nakış işlemedim diye içime. İçimde bir buyurganlık. Âh! Ki ne buyuracaksa. İçim.. Ne ben onu nede o dilhun beni bırakıyor. Yegâne vuslatımda bakıyor bana elemler içinde. O da içinde.. Çıkmamamızın nedeni efkârımızdan da değil. Sadece bize yoldaş hep hüzündü. Bizi toprakla harmanlayan bedenimi sarmalayan o değil mi? Nazarınca beni giydiren, başımı okşayan hasretle beni bekleyen o.. Yitirmişim yerimi yurdumu. Acep ben neredeyim? Bu sızıdaki hicran zehir olup yayıldı soluğuma. Nefes alsam kesif bir acı. Versem gözümde yaş. Neyleyim ben? Kâğıdım yetiyor da kalemim es veriyor. Benim gamsızca yapamadığımı ayan beyan yapıyor. Neredesin? Duyulmuyor mu oradan bir çığlığım? Diğer türlüsünü düşünmek bile yoruyor. Ya duyup bakmıyorsan? Yetişecek elin varken sen neredesin? Neden.. Neden…