Sus

Hiç birşey yapmak istemiyorum
Anlaşılmayan o aforizmalar gibi
Kalbime zehir salan duygular ile
Kafamda yorgan gözlerim karanlıkta
Uyusam rüyalarımda unuturum dediğim
O kanser sözlerin acısı ile birlikte

Ağlamak bile lüks benim için
rüzgarla geri çekilen denizim sanki
Şiddetle kayalara çarptmaktan
Gittikçe uzaklaşıyorum
Dağılsam belki toparlarım
Ama istemiyorum…

Hayatımın ‘hiç’ evresinde
Çevresinde bulunan insanlara
Kafasını kaldırıp bakmaya üşeniyor…
Durmadan daha çok daha çok yok olmak
Daha çok geri çekilmek ve bir daha hiç
Geri gelmemek, inanmamak istiyorum.
Çiçekli bardaklar, güz sürahileri
Işıklı masalar ve neşeli şarkılara.
O büyük adımlarla tırmandığım ve çıkarken yüksekliğini fark etmediğim her yokuşu
Yerle bir etmek ve
KORKMA
BİRŞEY İSTEMİYORUM !
Diyerek karanlığımda kalmak
Ve olmamayı dilemek belki
Biraz uyusam geçer fikrine inanmak
Belki de uyanmam diye ümit etmek…

Bilmek hep son değil mi ?
Bizi anlamayanların, bildiklerimize ve anladıklarımıza sebep olan bu tavırları
Sonunda
Hayır yapmaa! dedikleri yalnızlığımızı
Kurtarır mı ?

Ben artık bilmek İSTEMİYORUM!

Tansu