Susmak Ve Yazmak

Sonra sustum. Çünkü biliyorum ki, anlatmak anlaşılmak değildir. Anlatınca anlaşılmadığımı öğrendiğim gün, konuşmanın ne kadarda gereksiz olduğunu anladım. Ve sonra gördüm ki, insan susmayı becerebildiği zaman, konuşmaktan daha tesirli bir şekilde anlatmaya başlıyor aslında anlatmak istediklerini. Çünkü dile getiremediklerimizi susma dilini bilenler anlayabiliyor bir tek. Susabilmekte büyük hikmetler gizlidir. Ve bu hikmetleride yine susabilenler fark edebiliyor.

Sonra bir şey daha fark ettim ki, susabilmeyi meslek edinişim, beni yazmaya sevk güçlü bir tutkum haline gelmiş meğer. Dışarıdan her ne kadar içime kapanık bir hal almış gibi gözüküyor olsamda. Aslında bu durum beni, içine kapalı değil. Dışıma kapanıp, içime açılabildiğim bir lezzete dönüştürdü.

Hal böyle oluncada içim içime sığmaz oldu. Kaleme, kağıda ve kelama döker oldum halimi. Ve anladım ki en güzel anlatmak, anlaşılmak, içini dökmek yazmak ile oluyordu. Hayattaki en büyük sırdaşım yazılar oldu.
Dostum, sırdaşım, rahatlama sebebim ve kısaca her şeyim artık yazılar. Bakın şu an bile çok rahatladım… İyi ki kağıt ve kalem var ?