Tek Bi̇r Ki̇tabın İnsanı Olma Meselesi : Ön Yargılarımız

Ön yargılarımız .. Günümüzde o kadar meşhur ve bir o kadar da yaralayıcı bir konu ki üzerine sayfalarca yazı yazabilirim. Biz insanoğlu etten kemikten ha bir de ön yargılarımızdan ibaret yaşarız bu dünyada. Tanısak da tanımasak da arkasından önünden konuşmaya bayılırız. Ha bir de şüphe boyutlarımız var tabi. Tek gerçeğin şüphe olduğunu düşünen zihinlerin asla evrenin çeşitlilik ve farklılıktan ibaret olduğunu düşünemez. Hiçbir şey diğerinin aynısı değildir. Farklılığın içinde fark olduğunu öğrenmek, bilmek, kabullenmek bu zihinler için çok zor bir durumdur. Çünkü inanmıştır ve bu da karşıdaki insanı karalamaya üzmeye yeterli bir sebeptir. Ön yargı, kişi ya da olayla ilgili bilgi ve kanıt olmadan peşin bir karara varmış olma durumudur. Aslında bir nevi insanların düşüncesizliğine birer kılıftır. Haklı gerekçesi olmadan taraf tutma biçimidir. Davranışa dönüşen ön yargılar toplumsal iletişimi belirsizliklere ve olmazlara sürükler. İnsan birinin ya da birilerinin hayatının neresinde olduğunu çözemediği zaman hiçbir yerde olmamayı tercih etmelidir. Çünkü belirsizlik değersizliktir. Çok sevdiğim İranlı şair Füruğ Ferruhzad’ın şöyle bir sözü vardır. ‘İnsanı sessiz kalmaya zorlayan acı, onu bağırmaya zorlayan acısından çok daha ağırdır’ demiştir. İşte biz beşeriler de bu düşüncelerin arasına sıkışıp kalmış hikayelerizdir. Aslında hikayenin şöyle bir bakış açısı da mevcuttur. Yüreğini açıp bütün dünyayı sevgi ile kucaklamaya çalışmak isterken, insanların hoyratlığı ve kesin hükümleri ile dünyanın ağırlığı altında kalıp ezilmekmiş olay. Bu yaşıma kadar öğrendiğim en muazzam şey; tepkisiz kalabilmektir. İnanılmaz kırılmış şaşırmış üzülmüş olsam bile her şeyin olabilirliğini herkesin her şeyi yapabileceğini kabullenmiş bir durumdayım. Buna istinaden sözlerimi Mevlana Celaleddin Rumi’nin sözüyle sonlandırmak istiyorum.
‘’Sen ne söylersen söyle, söylediğin karşındakinin anladığı kadardır. ’’
Ön yargısız mutlu yarınlar dileğimle. Sevgiler.