Üstadım

Yazacak o kadar şey var ki üstad… Bazen yüreğimin yettiğine dilim, dilimin yettiğine yüreğim yetmiyor. Delice haykırmak istememin arafında susuyorum yalnızlığıma… Evet, yalnızlığıma susuyorum. Onca insanın arasında, insana susuyorum. Ve en acizi de ne biliyor musun? Kendime susuyorum… Gönlüm kurak bir topraktan farksız. Toprak kokusunu özlüyorum. Özlemlerime susuyorum… Sustukça, susadıkça ben benden oluyorum… Korkuyorum üstadım… Hiç olmaktan korkuyorum.. Bir ruhum kaldı benden geriye.
Ruhumun berzahında kendimi arıyorum… İnsan kendi mezarının başında kendine de ağlarmış. Ağlıyorum üstadım… Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum… ~ İbrahim ŞİMŞEK ~