Varoluş

Bendim faili, içimde huzursuzluk içinde yatanların.
Bendim susturan, can çekişen şimdi ki tüm ölüleri.
Bendim, kendime kıymaktan bir an geri durmayan.
Bendim, bendeki bene yenilmekte aciz düşen.

“İnsan” der gören, ondan nasibimi aldım mı, bilmeden?
Ne olduğum mühim değil, sizdenim belki biraz noksan.
Göz yaşım, atan kalbim ve sayısını bilmediğim yenilgilerim…
Diyorum ya mühim değil sizdenim belki biraz noksan.

Hayat Cephesi’nde şiirin siperine tünedim, sığındım.
Cephanemde kurusıkı mermiler hedefe varmaktan uzak.
Varsa da hedefe, tesirden uzak baştan belli sonum.
Yorgunum, şimdi ve daima kaybetmeye mahkumum.

Kalkıyor, yüreğimin üstüne sinmiş keder her kurşunda.
Fazladan bir kurşun daha atmadan kaybetmek yok!
Dağıtmalıydı yüreği dağıtıp üzerine sinen bu kederi.
Yoksa, nefes yakmaya devam ederdi, cana komşu ciğeri.

Umrumda değil hiçbir şey, kaybeden neyden korkarki?
Katılın kervanıma, size sonsuz cesaret vaat ediyorum.
An geldi, kendime kıymaktan geri durmak saçma.
Son kurşun çıktı namludan, uyumak vakti huzurla…

02. 04. 2020