Yansıma

Gün kendi içinde doğuyor. Elimde plastik çiçek tutuyorum. Saatler önemsizleşmiş. Kalbimden uzunca süredir belirti alamıyorum. Adeta bir sonraki gün için yaşıyorum. Çiçek mesela, gerçek olsaydı diyorum. Ondan feyz alıp ben de kök salar mıydım toprağa? Uzunca bir sessizlik oluyor. Aynadan yansımama bakıyorum. Bu yüz hiç de yabancı gelmiyor. Birkaç kez göz göze geliyoruz. Belli belirsiz yanılsamalar seziyorum. Adeta yaşamak için neden kolluyor. Suçu yansımama atıyorum, nasıl olsa tepkisiz kalır diye. Bunu uzun zamandır yapıyorum.