Yirmi Birinci Bahar

Bir mihenk taşı bıraktım bağrıma. Uçurumlar ayırdı göğün tavanına dikilen gözlerimin ferini. Aydınlık günler, karasal gönüllere konuk oldu. Yalnız insanların yalnızlıklarına bir de keder sofrası ekledi. Kibar gülümsemeler yerini tedirgin surat ifadelerine rehin bıraktı. Yıllarca benliğimize kök salan hastalık hastası pişmanlıklarımız, korku dolu hücrelerimizden dökülüverdi bir bahar akşamı. Herkesin hiç kimsesi kaldı 20. asrın 20’sinde. Dört duvar arasına tıkıldı durdu 20. asrın ilk gününden sonra doğanlar yirmi asırlık bir yaşamın 2020. baharında.
Bu geçmişten bir anı ve şu anki halimle ancak rüyalar âleminde bir araya gelir ruhsal yalnızlığımın pesimist serüveni. Kim yazdı böyle 20. asrın çocuklarının makus talihini? İyisi mi erkenden varmayı umalım 21. baharlara. “Evde Kal. ” 20. asrın masum yüreklileri…

“MUTLU ZAMANLAR ATÖLYESİ”
Lokman ÖZDEMİR